Deiparam perpetuò declarantur decernunt quotidie in Oratorio coram ejusdem Ima-
gine (quam sibi ob oculos semper præsentem habere statuerunt) parvi eius Officii ca-
nonicas Horas persolvere, & nullo unquam tempore dimittere Nec non qualibet die
Sabbati in sero septem ejus gaudia decantare.
Caeterùm usq; adeò corpori castigando, coelestibusque contemplandis intendebant,
ut nihil terrena facere, nihil pensi quicquam habere, omnia tandem caduca flocci face-
re coeperint; sed quemadmodum in seculo agentes, semper in Consilijs, semper de
nundinis, semper de mercibus, aliisque hujusmodi lucrandis terrenis inhiabant; ita
ubi omnia haec propter Deum sperneré didicissent, cum coelitibus semper adesse,
cum illis negociari, & toto animo affectare, què certas divitias, immarcescibilesque
merces seriò sibi possent acquirere in optatis habebant, dummodo se ipsos rerum
molitori Deo, Christo Filio, ejusque Gloriosissimae Matri indissolubili foedere inhæren-
tes perpetuò dedidissent.
Quam verò dulcem consuetudinem haberent quo charitatis vinculo se invicem com-
plecterentur, quis referre valeat? Jus, bonumq; inter eos, non tàm legibus, quàm quo-
tidiano usu agnoscebatur; Vir ibi cum Viro semper amoré decertans; quisque sibi par-
cus, & remissus alteri indulgens, & summâ charitate diffusus.
Interim cùm cernerent undiq; mala per Orbem ingruere, Infideles contra Christia-
nos, Christianos contra se ipsos, ipsum Imperium contra Ecclesiam insurgere, ac in-
super pestilentiâ, cæde, & fame totam ferè absumi Italiam, quin & omnem terrarum
Orbem maximis inundationibus, terrificis quassationum motibus, totq; rerum varie-
tatibus concuti, præcipuas quotidie pro hujusmodi inundantibus malis orationes fieri
statuerúnt, & præcipuè certis diei horis coram Dei Matre recens Gregorij Noni Decre-
tum de Virgine salutandâ implentes, pro totius Mundi sälute deprecabantur.
Horum interea per Urbem famâ latè diffusâ, ita ut Necessarijs, Domesticis, & Ami-
cis illuc confluentibüs admittendis, audiendisq; magnam temporis partem insumere
cogerentur ij, qui se ab Hóminum, & Mundi consortio longè abfuisse arbitrabantur, in
medio tamen foro se adhuc circumveniri videntes, & valdé praepediri ab incoepto agno-
scentes, usq; adeò ægrè ferre coeperunt, ut jam de loco illo deserendo, & inde in lon-
giorem, secretioremq; partem secedere cogitarent.
Verebantur humiles illi Poenitentes, ne tali adytu hostis humani generis latenter ad
eos penetraret, fieretq: diabolico astu, ut, vel animi elatione in superbiam extolleren-
tur, vel frequenti Virorum conversatione minùs (quod sæpè accidit) divinis rebus ope-
ram impendere possent; atq; ob id valde facessere, sese ab humana conversatione se
jungere, locum ab Urbe remotum quærere, in solitudinem abire, ne dum in suburbio
humana commercia fugere studuissent, ibi sese magis ab hominum concursu implica-
tos viderent.
Pater interea Bonfilius eorum consilia collaudans quid simile de S. Antonio Ægyp-
tio retulit, nimirum locum suæ saluti minùs aptum propè Alexandriam Virum Sanctis-
simum hanc ob eandem causam dereliquisse, & Angelico ductu in meliorem sese, tütio-
remque locum, ubi salvari posset, recepisse; itidem nunc Dei Famulis, & B.V. Servis
aptiorem fore solitudinem, quàm hominum consuetudine perturbari ; nec ullo modo
fieri posse, ut tam quietam vitam propè moenia Urbis ducerent, quin varijs interdum
curis distrahantur, interdum etiam à suis institutis, & devotionibus præpediantur.
De loco igitur in solitudinem magis remotam commutando sic inter eos inità sen-
tentiâ, Bonfilius omnes adhortatur, ut interim de speciali eo loco suis orationibus com-
munem Matrem, & Patronam interpellent, ut quemadmodum Servorum Stemmate
priùs eos insigniri dignata fuisset, eisdem quoque de coetero locum praemonstraret,
in quo illi gratam in posterum Servitutem exhibere possent.
Episcopum quoque in hac re consulendum censuerunt, ut cujus suffragijs semper
protecti fuissent, id ratum continuo haberent, quod Dei beneficio, & Ardinghi authori-
tate sibi obvenire cognoscerent.